ΟΚ, συμβαίνουν δύο πράγματα πολύ εντυπωσιακά, το πρώτο είναι η Barbie. Το δείχνουν οι αριθμοί, το καταλαβαίνεις κι αν απλώς πας σε μια αίθουσα που παίζει την ταινία. Ναι.
Αλλά τηρουμένων των αναλογιών, αυτό που συμβαίνει με το Οπενχάιμερ είναι εξίσου εντυπωσιακό. Έχουμε εδώ μια τρίωρη βιογραφία που αγγίζει ένα από βαρύτερα και πιο σκληρά θέματα της σύγχρονης παγκόσμιας Ιστορίας, R-rated, εν μέρει ασπρόμαυρη, δίχως πρώτης γραμμής όνομα ως πρωταγωνιστή, που σε μεγάλο βαθμό παρακολουθεί συζητήσεις και διαλέξεις μέσα σε δωμάτια και περιορισμένους χώρους. Και που κυκλοφορεί Ιούλιο. Απέναντι στη μεγαλύτερη εμπορική της επιτυχία της χρονιάς.
Κι αυτή η ταινία μέχρι το τέλος του ΣΚ θα έχει συγκεντρώσει $400 εκατομμύρια εισπράξεις παγκοσμίως. Στα χαρτιά είναι μια δύσκολη βιογραφία για ενήλικο κοινό, που όμως κινείται στα ταμεία σαν ανάλαφρο καλοκαιρινό μπλοκμπάστερ.
Είναι η δύναμη του ονόματος του Νόλαν; Σίγουρα, σε πολύ μεγάλο βαθμό– είναι ένας από τους 3-4 ίσως σκηνοθέτες παγκοσμίως που μπορούν να ανοίξουν στα ταμεία την οποιαδήποτε ταινία υπογράφουν. Αλλά αξίζει να σημειώσουμε πως το Οπενχάιμερ κινείται ήδη εντυπωσιακά, ακόμα και για ταινία του Κρίστοφερ Νόλαν: σε 10 μόλις μέρες θα έχει ξεπεράσει το box office του Batman Begins, του Tenet και του Prestige, το Dunkirk θα το προσπεράσει εύκολα, και το ερώτημα είναι αν θα προλάβει να φτάσει το Interstellar.
Βοηθούν οι κριτικές, βοηθά ακόμη περισσότερο το ότι αρέσει στο κοινό, βοήθησε οπωσδήποτε το φαινόμενο Barbenheimer – αλλά εν τέλει αυτό που έδωσε εξαρχής ώθηση στην ταινία, και που τη βοήθησε να κρατήσει την ώθηση αυτή χωρίς να ξεμείνει από καύσιμο, είναι όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με κάτι πολύ σημαντικό που διαπιστώνεται στο φετινό box office: Το κοινό μοιάζει κουρασμένο, στουμπωμένο από τα «υποχρεωτικά» σίκουελ, κι από το μπαράζ πανάκριβων ταινιών που μοιάζει αναίτια άσχημες και που δεν ενθουσιάζουν κανέναν.